Αρχική Σελίδα > Ποιητικές συλλογές > Διαδρομές

Ποιητική συλλογή «Διαδρομές»

ΔΙΑΔΡΟΜΗ Ι

1. Άτιτλο

Για τη μελαγχολία του φθινόπωρου

έχω δυό λόγια :

Εποχή μεταβατική που σε κάνει να νιώθεις

ότι από κάπου έρχεσαι και κάπου πηγαίνεις.

11/10/1992

2. Φωτογραφία

Ανάστροφη πορεία ακολουθάς

μες στη μουραύγια πνίγοντας τη φωνή σου.

Ναυάγιο του μέταλλου και της λαμαρίνας

η θύμηση παλιών φίλων.

Με μια φωτογραφία στο χέρι

η μοναξιά είναι πιο φιλόξενη;

6/9/1992

3. Φθινοπωρινή απουσία

Δρόμοι αδειανοί μέρες φθινόπωρου

σ΄ ένα νησί που το μαγεύει η θάλασσα

καθώς το ζώνη ανυπότακτη

ροές αδίστακτες του χρόνου κι οι ακτές.

Μετρήσαμε τα χρόνια που περάσαν

πολλές απότομες πλαγιές κι όνειρα

αραγμένα του νότου.

Ήταν ύστερα απ΄ το καλοκαίρι

με τους πελαγίσιους ήλιους

και τα λευκόκρινα στους αμμόλοφους μαραμένα.

Εσύ είχες φύγει …

17/3/1992

4. Δίχως απόφαση

Που γυρίζεις που πας και σε ποιούς τόπους

ζητάς τις χαρές που έμειναν πίσω ξεχασμένες;

Με το λιοβόρι τρεχαντήρι στον κόσμο

γυρέψαμε τις γαλήνες της ζωής

που όμως πέρασε αθόρυβη από μπροστά μας.

Τα πάνλαμπρα ζαφείρια των άστρων

που χρόνια ονειρευτήκαμε

κομμάτια από κάρβουνο τώρα

που πέφτουν ένα - ένα στο κόκκινο πέλαγος.

Κοιτάς τα χέρια σου

με τη γραμμή της τύχης σου τυφλή

στην αριστερή σου παλάμη

και δε μπορείς ακόμα ν΄ αποφασίσεις

τι είναι της ζωής και τι του θανάτου.

28/3/1992

5. Μικρή αφήγηση

Έτσι χάθηκε αυτός ο άνθρωπος:

Μ΄ ένα τυφλό κλειδί στο χέρι

κάπου στην έρημη πόλη περπατώντας.

Τίποτα δεν κρατούσε μαζί του. Τα χείλη

που τον βάσταγαν τα έριχνε στους στεναγμούς.

Σώματα δωρισμένα της μουσικής -έλεγε-

για να ζηλεύει η μοναξιά. Τίποτα άλλο.

Έτσι χάθηκε κι αυτός ο άνθρωπος:

Μ΄ όλα τα χρώματα της σκοτεινιάς αναμειγμένα

σ΄ ένα τυφλό κλειδί…Τίποτα άλλο.

6/9/1992

6. Αδιέξοδο

Τ΄ απόβραδο έφτασε ακάλεστο κι αμίλητο.

Αχ και να σ΄ είχα στην αγκαλιά μου

να μοιράσω τη μοναξιά σε τέσσερες παλάμες

τη νύχτα σε τέσσερα μάτια και το φιλί

σε δυό στόματα.

Βάρυνε η φωνή και το αλφαβητάρι

δε φτάνει να φτιάξω μια λέξη διαφυγής.

Τα μάτια σου … που είναι τα μάτια σου;

να δραπετεύσω στο άπειρο.

Στενή φυλακή τ΄ απόβραδο και το στρώμα

ακόμα νοτισμένο απ΄ την προηγούμενη μοναξιά.

30/3/1992

7. Αναίτιος χρόνος

Άστραψαν επτά φορές τα μαχαίρια

πήραν αίμα και φωνή τα χέρια μας

αργά ένα δείλι που έκλαιγε μια φλογέρα

κι ένας αστρομάχος μας έδειξε τις πληγές του.

Αναίτιος χρόνος τώρα και λιγόψυχος καιρός

όλο αγιάζι μπαίνει απ΄ το παράθυρο

και σέρνεται η ζωή σαν τις ψιχάλες

που γλιστρούν στα πλατανόφυλλα.

Το πρωινό κελάρυσμα, τ΄ άνθη της μπουγαρινιάς,

η δυνατή βροχή, οι ίσκιοι στις φυλλωσιές

μια φυλακή κι η θύμηση στο φαρδύ κρεβάτι

του πόντου μαζί σου ναρκωμένη.

21/8/1993

8. Παρακίνηση

Το φως που χαμηλώνει και ξαναγυρίζει

η πρωινή κουβέντα της μέλισσας στη μαργαρίτα

το σταθερό χέρι που χαράζει τις κορυφογραμμές

υπάρχουν μαζί με τ΄ όνομα που είναι ποτισμένο

στις φλέβες σου.

Γύρισε το κεφάλι στην ανατολή.

Το τραγούδι που ξαναρχίζει σιγανό

η ξαφνική βροχή στην καλοκαιριάτικη μέρα

το αλάφιασμα του τσοπανόσκυλου

υπάρχουν μαζί με το χαμόγελο που είναι κουρασμένο

στα χείλη σου.

Άνοιξε την καρδιά σου στον άνεμο κι ανάσανε!

9/7/1993

9. Άνοιξε τα μάτια

Ανήσυχες νύχτες με ταραγμένα όνειρα

στο μοναχικό προσκέφαλο κι η αγκαλιά

μια ξεχασμένη βάρκα που πλέει στο δειλινό

με μοναδικό επιβάτη ένα λυπημένο παιδί.

Κουρασμένες μέρες με πολλούς φωνόγραφους

στη στροφή του δρόμου και μια ραγισμένη λατέρνα

με δυό μάτια καρφωμένα πλάι στις χάντρες

που όλο κοιτάζουν το σταματημένο κύλινδρο.

Άνοιξε τα μάτια. Σ΄ αυτή την πανσέληνο

που θα ξυπνήσουν οι λυκάνθρωποι να δεις

το αληθινό φεγγάρι που τόσα χρόνια δε θέλαμε να δούμε.

1/7/1993

10. Ερωτηματικό

Όσο καρτέρεσα ένα διάφανο δάκρυ

μια σιγανή φωνή που να μη φτάνει αλλού

παρά όσο μια ανάσα

ένα φιλικό χέρι στο συντροφικό μονοπάτι

τόσο άκουγα ήλιους να φεύγουνε.

Αναγνωρίζεις εύκολα τους ήχους όταν γνωρίζεις το δάσος;

Ανάμεσα στη φωνή του κούκου και το τσάκισμα του κλαριού

το τρεμούλιασμα του ανέμου στα φυλλώματα

το σύρσιμο του φιδιού στα χαμόκλαδα

το φτερό του τρυγονιού και το αλαφροπάτημα της αγριόγατας;

Γνωρίζεις εύκολα τους καημούς όταν γνωρίσεις τον κόσμο;

Το πέρασμα από τη λύπη στην άλλη λύπη

το ρίγισμα της ραχοκοκαλιάς και το ράγισμα της ψυχής

τη βορινή διαδρομή κάτω απ΄ τ΄ άστρα του σκορπιού;

Βρίσκεις εύκολα τους στεναγμούς όταν μάθεις τους ανθρώπους.

Όσο καρτέρεσα ένα υπερήφανο βλέμμα

τόσο μετρούσα ήλιους τυφλούς να καίγονται.

2/7/1993

11. Λησμονιά

Χαμένες οι παλιές εικόνες

με την υπνωτισμένη θύμηση να κλείνει το μάτι

κάπου εσύ μια λάμψη ξεχασμένη

και το λάδι δειλά να καίει της υπομονής

την ίδια από πάντα απόφαση.

Σαν δεν έχεις τρόπο, όλες του ονείρου οι ερμηνείες

οδηγούν τα βήματα σου στο δρόμο της λησμονιάς.

12. Ψυχή τ΄ αγέρα

Το καρδιοχτύπι της άνοιξης πάνω απ΄ το φουντωμένο κάμπο

κι οι ανάσες τις ευωδιάς που η επιθυμία τις ήθελε δικές μας.

Κάτω απ΄ τον άσκεπο ουρανό ανταμώσαμε το μεσημέρι

βαρύ από ίσκιους των ανθρώπων που κάποτε

αγαπήσαμε τις φωνές τους σκιές κι εμείς

του κάστρου που σφραγίζει την καρδιά μας.

Κάτω απ΄ το λάμπος του ήλιου μιλήσαμε

κι όμως δεν είχαμε να πούμε τίποτα.

Η ψυχή του αγέρα πάνω στο θαλασσινό βράχο

δάμασε το πέλαγος και τσάκισε η γαλήνη του μεσημεριού

κόβοντας ένα ακόμα χαμόγελο απ΄ το δέντρο της σιωπής.

17/4/1993

13. Απορία

Μέσα στο χρώμα του μαγιού εσύ

με τα λαγόνια ακουμπισμένα στο φρέσκο χόρτο τι γύρευες;

Οι διαδρομές του ήλιου που σε κάψανε

σαν έλαμπες στη χρυσή σου πανοπλία

βαριά αλλά σίγουρη από προστασία

άνθισαν το ελάχιστο κίτρινο λουλούδι

που πρόσεξες μονολογώντας:

– Πόση ομορφιά και πόση λεπτομέρεια αλήθεια

σ΄ ένα τόσο δα μικρούλι πραγματάκι.

24/6/1993

14. Φυγή

Σε μια διαδρομή διάφανη ακολουθώ

το καθαρό γυαλί το αστραφτερό

πίσω απ΄ το πράσινο και το μπλε

που βγάζει στην έκσταση.

Φτάνω εδώ

με τις φωνές που δεν είναι πια μόνο φωνές

και τις βραδινές ακρογιαλιές που δεν είναι πια μόνο φεγγαρόλουστες.

Τη νοσταλγία την ερημική και την απλησίαστη

των απόκρημνων βράχων του νοτιά ακουμπάω

με την πάχνη π΄ απλώνει πάνω απ΄ τα σγουρά μαλλιά τ΄ Απρίλη.

Με τη στέρνα να στερεύει στο δρόμο

και τα κυκλάμινα να γέρνουν στο ποδοβολητό των αλόγων

αφήνω πίσω

τις χαρές κουρασμένες και τη μαγεία

του μετά και του ανείδωτου της νιότης.

Γι΄ αυτό που είδα και δεν είπα άλλο από φωτιά

φωτιά τη λάμψη που αναλώνει τα βλέμματα

στη βαθύ των οριζόντων

με τους πέτρινους ήλιους τους παγερούς να βασιλεύουν…

Γι΄ αυτό που πήρα και δεν είπα άλλο από σίδερο

σίδερο την αγκαλιά των σωμάτων

που τα μαστιγώνει η σκοτεινιά των δειλών ερώτων

φεύγω εδώ

που τρίζει το σαγόνι της η παγωνιά

κι ένα δεντρί ερημικό με περιμένει.

25/12/1991

15. Θλιμμένο απόγευμα

Ήταν μετά τη βροχή. Αναμονή

θλίψη κι ο καπνός

του τσιγάρου βαρύς.

Δε σε περίμενα κι όμως ερχόσουν

καθώς στράγγιζαν τα φύλλα το χώμα.

Ένοχο απόγευμα της σιωπής… Κάθε σταγόνα

και μια λέξη απ΄ τα περασμένα.

20/5/1992

16. Ο τελευταίος δρόμος

Μες στη σκιά των ανθρώπων γονάτισα

την καμπάνα των λυγερών κυπαρισσιών

κι απόμεινε η ευλογία μονάχη

σαν ήρθε και πέρασε η νιότη και τ΄ όνειρο

πάνω στ΄ αγκάθια της τριμμένης σάρκας.

Δάκρυ λυπημένο της μάνας η πέτρα λάμπει

στο φως και βαραίνει στο χώμα ο αναστεναγμός.

Μια μεγάλη αγάπη και μια θάλασσα

θα φέρναν οι χρόνοι μα χαθήκαν

και το παιδί που κρατούσε τις δάφνες

στην Αυγουστιάτικη γιορτή

γερασμένο στη λοξή πλαγιά προσεύχεται.

Άδειοι οι δρόμοι και το χώμα στεγνό

η ζωή αθωωμένη απ΄ την αμαρτία κρεμάει

στην κορυφή του πλάτανου

τα χέρια του ήλιου που δοξολογούν

πέρα ως πέρα στον κάμπο τα δρεπάνια

το σπόρο που φύτρωσε και τα γινωμένα στάχυα

που πέφτουν για να φουντώσουν οι θημωνιές.

Μες στη σκιά των ανθρώπων γέρασα

η οσμή της κλεισούρας και το νοτισμένο φιλί

μ΄ άνοιξαν διάπλατη τη φυλακή τους να περάσω.

Μνήμη νυχτωμένη μες στο σβησμένο λυχνάρι

ο δρόμος που γυρισμό δεν έχει

με το άρωμα του φορτωμένο στο κορμί μου

θα είναι ο τελευταίος.

18/4/1992

17. Έλα πριν φανεί το άλλο φεγγάρι

Του κρύσταλλου νερού διάφανη

ανταύγεια της δροσιάς έρχεσαι

με το σούρουπο στα μάτια

και του αναπάντεχου φόβου την κομμένη ανάσα.

Έλα να περπατήσουμε τα περασμένα

που φέρνουν οι σκιεροί επισκέπτες του κοντόβραδου.

Άνοιξη ήταν ή καλοκαίρι;

Εδώ ριζωμένος στη σκληρή πέτρα στάθηκα

παράλογος γεωμέτρης τ΄ ουρανού

και της θλιμμένης δυτικής ακτής.

Ήρθαν χειμώνες και χειμώνες

που έπνιξαν τα φθινοπωρινά αγριόκρινα

και ξέπλυναν τους ήλιους απ΄ το χώμα.

Έλα να περπατήσουμε τη δειλινή γραμμή…

Ανάμεσα όταν είχαμε να διαλέξουμε

στους δυό δρόμους, τις δυό αγκαλιές

και τις δυό θάλασσες... απομείναμε μόνοι.

Έλα να περπατήσουμε με το γυμνό πόδι του καλοκαιριού

τ΄ αχνάρια της αμμουδιάς

μέχρι τις αλλοτινές σπηλιές με τα χρυσά βότσαλα

και τις νυχτερίδες κουρνιασμένες.

Έλα πριν φανεί το άλλο φεγγάρι

με το ιστιοφόρο του χαράζοντας

στα δύο τη νύχτα…

29/3/1992

18. Ένα χαμόγελο σε τριγυρίζει

Ένα χαμόγελο σε τριγυρίζει απόψε άστο να σκύψει

έτσι κι αλλιώς δεν περιμένεις τίποτα.